Απ'
την επιλογή ως την εφαρμογή τα πρώτα ταξίδια του πρωθυπουργού στο
εξωτερικό είναι σκέτη αποκάλυψη και πάντως μένουν εκτός «σύναξης»
ανίερης, καθόλου ιεράς, των πολιτικών αρχηγών που θα έχει ολοκληρωθεί
όταν τυπώνεται το παρόν. Το προοίμιο της αποκάλυψης το έκανε βέβαια ένας
Ευρωπαίος πρόεδρος, ο Γάλλος, μιλώντας για ιδέες και άλλα δωρεάν
ανταλλάγματα εντυπώσεων στο ελληνικό Κοινοβούλιο, χωρίς να χρειαστεί
ευτυχώς να τραγουδήσουμε όρθιοι Εθνικούς Υμνους... Και μετά ήρθε η
Τουρκία και μετά το Ισραήλ, λες και ξαφνικά όλα συνωμότησαν και σίγουρα ο
Κοέλιο, ώστε ο Αλέξης να βρεθεί στο τρίγωνο του θανάτου με μπόι
γίγαντα, σκαρφαλώνοντας αναπόφευκτα (;) σε λόφους μεταναστευτικών και
ασφαλιστικών πτωμάτων.
Κι εκεί που άναψε ψευτοκαβγάς αν
ένας τζιχαντιστής σουλατσάριζε ή όχι στο Παγκράτι, με τους Γάλλους να
εφαρμόζουν πρώτη και καλύτερη την ολοκληρωτική δημοκρατία της
θεσμοθετημένης κατατρομοκράτησης των μαζών, υπό το υπέροχο συναινετικό
ευρωπαϊκό σλόγκαν «κόψε μου όλα τα δικαιώματα, μη μου κοπούν τα άκρα από
τις βόμβες», μπερδεύουν τάχα μου δήθεν κι οι Τούρκοι τον Τούρκο με το
μένος οπότε παράγεται Τουρκμένος και το πράγμα μπερδεύεται αιματηρά,
επικίνδυνα, προπαντός όμως συναινετικά.
Αριστερός
ηγέτης ευρωπαϊκής χώρας να κολακεύεται που του λέει ο Ισραηλινός
πρόεδρος ότι είναι σημαία της σύγχρονης ολοκληρωτικής δημοκρατίας, δεν
υπάρχει. Ούτε δεξιός, εδώ που τα λέμε... Ο Αλέξης μας είναι μοναδικός.
Φλάμπουρο κυριολεκτικά. Είναι αυτός που κατάφερε να ξεπεράσει την
«αδυναμία» αυτής της δημοκρατίας, όπως του 'πε κι ο οικοδεσπότης του στο
Ισραήλ, δηλαδή να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, πουλώντας τους
αυτό που θέλουν, για να τους πάρει πίσω αμέσως μετά σώβρακα και βρακιά
επειδή κρίνει ως ολοκληρωτικός δημοκράτης ότι δεν τα χρειάζονται.